Gedurende zijn decennialange carrière is Mark Reynier een soort religieus boegbeeld in de whiskywereld geworden. De zoon van een wijnhandelaar. Daarna begon hij zelf met wijn verkopen, waarna hij per ongeluk whisky ontdekte en werd weggeblazen door de smaken die hij aantrof in flessen single malt Scotch gedistilleerd in de jaren 1950, '60 en vroege jaren '70.

Zijn duizelingwekkende enthousiasme voor wijn en sterke drank houdt tot op de dag van vandaag aan en heeft een diepgaande invloed gehad op zijn carrière en reputatie. Zijn ondernemende projecten, waaronder de oprichting van de onafhankelijke bottelaar Murray McDavid, de heroprichting van de Bruichladdich-distilleerderij op Islay en, meest recentelijk, de oprichting van de Waterford-distilleerderij in Ierland en de Renegade Rum-distilleerderij op het Caribische eiland Grenada, trekken volgers bijna anders dan alle anderen in de geestenscene. Terwijl andere merken misschien fans, enthousiastelingen of zelfs 'loyalisten' hebben, trekken de projecten van Reynier met griezelige regelmaat discipelen aan - mensen die niet alleen de whisky's die hij heeft gemaakt leuk vinden en in hun hart accepteren, maar ook wat hij gelooft.

De redenen hiervoor zijn talrijk, maar het korte verhaal is dat Reyniers projecten nooit in het teken stonden van het stilletjes maken, bottelen en verkopen van sterke drank. In de kern hebben zijn bedrijven zich in plaats daarvan gericht op het stellen van moeilijke vragen en uitdagende concepten die drinkers, en de whisky-industrie als geheel, vaak als onveranderlijk hebben gezien. Het veranderen van hoe mensen denken is net zo goed een onderdeel van zijn werk geweest als het veranderen van wat mensen drinken. Hij is misschien wel het ultieme voorbeeld van het belichamen van de verandering die men wil zien, en in zijn geval was het de whiskywereld waarvan hij dacht dat die opgeschud moest worden.

Hoewel zijn nieuwe projecten in Waterford en Renegade zich op heel verschillende eilanden bevinden, is hij trouw gebleven aan de Hebriden en zal hij zijn boerderij op Islay niet inruilen voor zijn eigen stukje tropisch paradijs of een permanent huis op het Emerald Isle. Hij spreekt met veel genegenheid over Islay en zijn mensen, een waardering die misschien het best wordt aangetoond door het feit dat Bruichladdich aantoonbaar de economisch meest actieve distilleerderij op Islay blijft - althans in termen van in dienst genomen eilandbewoners en betrokken lokale bedrijven.

Maar misschien is zijn meest vooruitziende focus zijn langdurige toewijding aan de landbouw en het aandringen dat whisky een landbouwproduct is (of zou moeten zijn), in plaats van de industriële geest die hij tegenwoordig voelt. Zijn focus op door agronomie geleide whisky dateert van vóór de hedendaagse preoccupatie met lokale producten, greenwashing en milieubewuste toeleveringsketen. Voor Reynier kwam de oorspronkelijke motivatie voort uit de wens om een ​​product te distilleren dat van Islay was - een echte smaak van de plaats.

Hij deed het zeker niet omdat het makkelijk was. Het was geen sinecure om op te komen voor de landbouw van brouwgerst op Islay. “Tot eind april is het op Islay ongeveer 10°C. Er groeit niets tot begin mei, dan loop je weken achter op de boeren in Engeland. Dan is het, voordat je het weet, midzomer en ben je nog maar nauwelijks begonnen', zegt hij, en hij legt uit dat hij heeft berekend dat de lange uren daglicht tijdens de Hebridische zomer de vertraagde start enigszins compenseren. “Dan is het een race om het gewas voor de herfstregen klaar en van het veld te krijgen. Om op Islay gerst te telen, heb je een heel krap raam.”

In de loop van de tijd is het lokale gerstidee (samen met experimenten met verschillende gerstvariëteiten, inclusief erfgoedsoorten) samengesmolten tot een totale toewijding aan het nastreven van whiskyterroir - een concept dat zelfs vandaag de dag nog steeds aan de rand van de whisky blijft. scene, maar is het middelpunt geworden van de onderliggende filosofie van Waterford (en Renegade).

Zoals het geval is met elk boegbeeld dat opkomt voor nieuwe manieren van denken, is zijn status-quo-schudden benadering van de whisky-business niet altijd met open armen ontvangen. In de loop der jaren stuitten Reynier en zijn collega's op een uitgesproken mening over verschillende onderwerpen, variërend van beleefde kritiek tot regelrechte woede in verschillende hoeken, zowel bij consumenten als bij de industrie. Recentelijk werd een meningsverschil met de ex-diageo-hoofd whisky-outreach Dr. Nick Morgan over het bestaan ​​van terroir in whisky bijvoorbeeld publiekelijk naar buiten gebracht via een open brief op de website van Waterford. Misschien een indicatie van de tijd waarin we leven, heeft dit ertoe geleid dat mensen ofwel in 'kamp Reynier' zijn of erbuiten - vooral als het gaat om het terroir-argument. Reynier vindt het concept echter verblindend vanzelfsprekend.

“Natuurlijk noemen boeren het hier geen terroir, ze noemen het 'landbouw'. En tuiniers, die begrijpen dat rozen op een helling op het zuiden moeten worden geplant om te gedijen, of dat de pH van de grond bepaalt hoe bepaalde planten zullen groeien, noemen het 'tuinieren',' zegt hij.

Desalniettemin wordt terroir in whisky nog steeds als bizar beschouwd. Het idee zelf is ontleend aan de Franse wijnmakers waarmee Reynier tijd doorbracht in Bourgondië en in de wereldwijde wijnscene is er niets controversieel aan het idee dat exact dezelfde wijnstok die op verschillende locaties wordt gekweekt - en dus verschillende bodems en omgevingscondities - druiven zal opleveren die heel verschillende wijnen voortbrengen. Dit concept is ook niet controversieel bij het distilleren van cognac, waar verschillende terroirs bekend staan ​​om het produceren van verschillende gedistilleerde dranken. Er lijkt zelfs bewijs te zijn dat het van toepassing is op de wereld van agave-geesten.

Aangezien de whisky-industrie echter de afgelopen 60 jaar haar grondstoffen op de grondstoffenmarkt heeft gekocht, meestal van welke bron dan ook die de juiste kwaliteit (in termen van potentiële gedistilleerde opbrengst) tegen de juiste prijs kon leveren, was er weinig stimulans voor distilleerders om te praten over waar hun grondstoffen vandaan kwamen – vooral als een distilleerderij in de Hooglanden de ene week Engelse gerst, de volgende week Frans en de week daarna Oekraïens dronk. Het idee dat de teeltlocatie intrinsiek of zelfs in de verste verte relevant zou kunnen zijn voor smaak, is dus niet het idee geweest dat het grootste deel van de industrie verder wilde onderzoeken.

Het is misschien te wijten aan deze geschiedenis van scepsis en, volgens Reynier, zelfs regelrechte vijandigheid, door sommige leden van de whiskyscene, dat de intense maar vriendelijke energie die de volgelingen van zijn Ierse project uitstralen bijna evangelisch van aard is. Dit wordt des te toepasselijker gemaakt door het feit dat het in het begin een beetje vertrouwen vereist om een ​​kaartdragend lid van kamp Waterford te worden - of dat nu is in de tot nu toe slecht begrepen rol van terroir in whisky, waarvan het eerste bewijs grotendeels anekdotisch was , of de onmiskenbaar maffe praktijken van biologisch-dynamische landbouw - de regeneratieve landbouwpraktijk die soms wordt beschreven als 'biologisch pluspunt' en wordt omarmd door zowel Reynier als enkele van 's werelds beste wijnboeren.

En Reynier gelooft echt wat hij zegt: vooral zijn beweringen dat biologische gerst beter smaakt dan conventioneel geteeld, en dat biodynamisch nog beter smaakt. Bovendien, in plaats van ons te vragen hem op zijn woord te geloven, zal hij, als hij de kans krijgt, lyrisch worden over het hoe en waarom. Hoe langer men hem laat praten over whisky, de smaak van gerst en het belang van de bodem en het milieu, hoe zichtbaarder hij wordt.

“We moesten communiceren. We moesten uitleggen wat we aan het doen waren. In plaats van propaganda willen we je laten zien wat er werkelijk gebeurt', zegt hij, voordat hij toegaf dat het geen gemakkelijke taak is om zulke complexe ideeën over te brengen. Dit roept een herinnering op aan toen hij ooit werd uitgedaagd door een industriemanager om in één zin uit te leggen waar Bruichladdich over ging. "Ik zei dat ik het niet kon", geeft hij toe. “Er viel veel te vertellen. Een half uur uitleg later zei ik: 'Dat is Bruichladdich.' Hetzelfde geldt voor wat hij nu doet bij Waterford en Renegade. De detailgerichte benaderingen om zowel destillatie tot soundbites als condensatie tot een enkel artikel te trotseren, voedt een gestage stroom van educatieve inhoud op de websites van beide distilleerderijen.

Misschien wel het belangrijkste, als er geen concreet bewijs is om te ondersteunen wat hij weet dat waar is, maakt Reynier het tot zijn missie om de wetenschap te bewijzen. In Waterford betekende dit de opdracht voor een terroir-onderzoek in samenwerking met dr. Dustin Herb van de Oregon State University, een toonaangevend Schots laboratorium, en het Ierse ministerie van Landbouw.

“Wat heel verrassend was, was dat niemand ooit eerder de moeite had genomen om het te doen. De Fransen hadden nooit de moeite genomen - ze accepteerden gewoon terroir, honderden jaren lang. Dit was het eerste project en wat we ontdekten was verrassend”, legt hij uit. “Er zijn geen 100 smaakstoffen in whisky, zoals eerder werd gedacht, er zijn er 2.000, en 60 procent daarvan wordt beïnvloed door waar de gerst groeit. Terreur bestaat.”

Hoewel velen nog steeds worden betwijfeld en publiekelijk worden uitgedaagd, komen er onafhankelijke onderzoeken naar voren die eens te meer lijken te bewijzen dat Reynier gelijk heeft. De publicatie in 2019 van Rob Arnold's peer-reviewed onderzoek naar de impact van Texas-terroir op maïs geeft in ieder geval aan dat Reynier niet de enige persoon is die deze specifieke trommel verslaat en de wetenschap gebruikt om de theorie te ondersteunen. Langzaam lijkt het argument dat terroir niet van toepassing is op whisky ontmaskerd te worden als apocrief en wordt er een nieuw evangelie geschreven.